Πολλές φορές θεωρούμε τη ζωή μας σαν κάτι δεδομένο. Πολλές φορές ίσως να γκρινιάξουμε, να πούμε πως δε μας αρέσει η ζωή μας. Πολύ λογικό άλλωστε, σε κανέναν δεν αρέσει όλες τις ώρες. Όταν όμως βλέπω γύρω μου αχαριστία, νιώθω απογοήτευση και σχεδόν λυπάμαι εκείνους που δεν ξέρουν πως η ζωή είναι ένα δώρο.
Διότι εμείς που είχαμε την ευκαιρία να το μάθουμε, νιώσαμε τη ζωή ενός αγαπημένου μας ατόμου να απειλείται και μάλιστα σοβαρά. Πιστεύω μάλιστα ότι εισπράττεις καλύτερα το μήνυμα εάν αυτό συμβεί με κάποιο άλλο πρόσωπο σημαντικό για σένα, παρά με σένα τον ίδιο.
Όλα ξεκίνησαν όταν γυρίζαμε με την κολλητή μου στο σπίτι ύστερα από μια νυχτερινή έξοδο…
Φυσικά, είχαμε προνοήσει να επιστρέψουμε με ταξί διότι ξέραμε πως με την παρέα θα πιούμε και κάτι παραπάνω. Ξέρω, ακούγεται σαν συγκινητικό βιντεάκι καμπάνιας που προωθεί την οδική ασφάλεια και που κανείς στην πραγματικότητα δεν υπολογίζει. Είναι αστείο, αν το σκεφτείς, ή μάλλον γελοίο. Η πιθανότητα να πάθουμε κάτι σε τροχαίο ατύχημα είναι πολύ υψηλότερο από το να μας κάτσει το λαχείο, για παράδειγμα. Κι όμως, για το δεύτερο λέμε “έλα, ποτέ δεν ξέρεις” αλλά για το πρώτο “σιγά μωρέ, σε μένα θα τύχει;”. 
Τι κακό κι αυτό με τους ανθρώπους, να πρέπει να βιώσουν κάτι στο πετσί τους για να το χώσουν στο κεφάλι τους!
Για να μην τα πολυλογώ, ένα αμάξι παραβίασε στοπ και τρέχοντας έπεσε καταπάνω μας. Ο οδηγός του ταξί τραυματίστηκε μεν και χρειάστηκε περίθαλψη, όχι όμως τίποτα πολύ σοβαρό. Εγώ ως εκ θαύματος τη γλίτωσα μόνο με ένα τραύμα στο μέτωπο, από το οποίο μου έχει μείνει μια μικρή ουλή. Δεν φαίνεται ιδιαίτερα, αλλά είναι αρκετή για να μου θυμίζει το μάθημα που πήρα. Η κολλητή μου όμως, δε στάθηκε τόσο τυχερή… Λένε ότι πριν πεθάνει κάποιος, περνάει η ζωή του μπροστά από τα μάτια του. Αυτό όμως δεν ισχύει μόνο για τη δική σου ζωή, αλλά και για των άλλων, στην οποία ήσουν παρών και τώρα βλέπεις πως κινδυνεύουν να τη χάσουν. Δεν είχα την πολυτέλεια να αφεθώ σε τέτοιες εικόνες.
Κάλεσα αμέσως ασθενοφόρο, ενώ δεν τόλμησα να μετακινήσω τη Λουκία μου από εκεί που βρισκόταν, από φόβο μην της κάνω κακό. Αν έκανα καλά, δεν ξέρω. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να περιμένω τη βοήθεια να φτάσει, ενώ δεν μπορούσα να τραβήξω το βλέμμα μου από πάνω της. Χτυπημένη παντού, με μια από τις πόρτες του αυτοκινήτου πάνω της, μόνο το πρόσωπο της ξεπρόβαλλε. 
Δεν μπόρεσα ούτε να κλάψω, θα ήταν σαν να παραδίδω τα όπλα. Κουράγιο, Λουκία μου, έλεγα από μέσα μου συνεχώς.
Το κοριτσάκι με τις μαύρες πλεξούδες και την τσάντα της Sindy, βασικής αντιπάλου της Μπάρμπι, τριγυρνούσε συνεχώς στο μυαλό μου. Εκείνη η χρονιά της δευτέρας δημοτικού, όπου μοιραστήκαμε το θρανίο μας, μας σημάδεψε και τις δύο. “Είσαι η μόνη που δεν γελάει μαζί μου, όταν μασάω τα μολύβια μου” μου είχε πει. “Απλώς αναρωτιέμαι γιατί το κάνεις” “¨Μα, για να συγκεντρωθώ και να βρω τη λύση της άσκησης!”. Ναι, δεν είχε τίποτα αξιοσημείωτο η γνωριμία μας. Όμως αυτή είναι η δική μας ιστορία. Ήρθε βοήθεια, την έβαλαν στο χειρουργείο. Θυμάμαι αμυδρά τις νυχιές στα χέρια μου, από την προσπάθεια για να μην ουρλιάξω.
Ήταν η αδερφή που ποτέ δεν είχα, και θα την έχανα; Ήμασταν μαζί σε όλα – όλα, όμως.
Ναι, δεν μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τη Λουκία, δεν υπήρχε τέτοιο πράγμα για μένα. Αν δεν είχαμε βγει, αν είχα καθίσει εγώ σε εκείνη την πλευρά του αυτοκινήτου, αν είχαμε γυρίσει νωρίτερα ή αργότερα, αν, αν… “Βγήκε από το χειρουργείο, όμως είναι στην εντατική, η κατάστασή της είναι πολύ κρίσιμη”. Καινούριο χτυποκάρδι, καινούρια μαχαιριά στην καρδιά και όμως ούτε ένα δάκρυ δεν μπορούσα να χύσω. Από τι ήμουν φτιαγμένη τέλος πάντων; 
Δεν υπάρχει λόγος να σας κουράσω με ιατρικές λεπτομέρειες, που εκείνη τη στιγμή της αγωνίας είναι και ακατανόητες. Τα νέα δεν ήταν ενθαρρυντικά, είτε μέναμε στάσιμοι είτε μας έλεγαν πως χειροτέρευε η κατάσταση. Μέχρι που μια μέρα ένα γιατρός μας είπε “Καλύτερα να την αποσυνδέσετε από τα μηχανήματα, να μην έχετε κούφιες ελπίδες”.
Πάγωσα. Δηλαδή δεν θα τα κατάφερνε; Πώς το ήξεραν; Ποτέ δεν κατάλαβα πώς ένας γιατρός μπορεί να είναι τόσο ψυχρός, να λέει τέτοιο πράγμα με σιγουριά ενώ δεν έχει τελειώσει κάτι ακόμα. Κάθε σπιθαμή μου επαναστατούσε στην ιδέα. Δεν ήμουν ποτέ ιδιαίτερα θρήσκα, όμως τίμησα δεόντως το εκκλησάκι του νοσοκομείου. Δεν ξέρω κι εγώ πόσες ώρες πέρασα εκεί μέσα, παρακαλώντας τον Θεό ή όποια άλλη ανώτερη δύναμη υπάρχει να κάνει καλά την καλύτερη μου φίλη. Να μη με αφήσει μόνη μου, γιατί όσες παρέες και φίλους κι αν είχα, καμιά δεν έφτανε ούτε στο μικρό της δαχτυλάκι…
Να μην την αφήσει να φύγει τώρα, που δεν έχει προλάβει ακόμα να ζήσει, που δεν έχει δώσει ακόμα αρκετά από τα υπέροχα πράγματα που κρύβει μέσα της…
Είχα πάει πολλές φορές να τη δω. Πονούσα που ήταν πάντα ακίνητη, καταπονημένη, με τα μάτια κλειστά. Στο μυαλό μου είχα αρχίσει να σχηματίζω την πιθανότητα που τόσο φοβόμουν και μετάνιωνα για όσες φορές παρεξηγηθήκαμε ή τη στενοχώρησα. Μπορεί και να είχα αρχίσει να τρελαίνομαι, διότι δεν ήθελα να κάνω χαλασμό ή να σπάσω τίποτα.
Ένιωθα μόνο το απόλυτο κενό. Την κοιτούσα και ήξερα πως αν το βλέμμα μου είχε τη δύναμη να την ξυπνήσει και θα τη σηκώσει, θα το έκανε… Μα εκείνη η μέρα δεν ήταν σαν τις προηγούμενες. Εκείνο το πρωί άκουσα έναν κουρασμένο ψίθυρο, ένιωσα ένα σφίξιμο από το γεμάτο ορούς χέρι, και τέλος είδα τα μελιά της μάτια να με κοιτάνε. 
Άκουσα το όνομά μου, όσο ήμουν σκυμμένη δίπλα της. “Αδελφούλα μου…” μου είπε αμέσως μετά. Από εκείνη τη στιγμή, η πρόοδος ήταν ραγδαία και εγώ πίστεψα στα θαύματα αυτού του κόσμου.
Οι γιατροί είχαν μείνει κατάπληκτοι, διότι τους είχε διαψεύσει πανηγυρικά και ανέρρωσε εντελώς. Όσο για μένα, ένιωθα ότι ήθελα να λιποθυμήσω από τη χαρά μου, και εν τέλει το έκανα όταν ήρθε να με επισκεφτεί αργότερα. Η Λουκία είχε γλυτώσει και θα έμενε κοντά μας, κι αυτό ήταν αρκετό για να με κάνει απόλυτα ευτυχισμένη.
“Ήξερα ότι με περίμενες, δεν θα μπορούσα να σε αφήσω μόνη σου.” Θα θυμάμαι αυτή τη φράση για όλη μου τη ζωή. Κάπου εκεί κατάλαβα πως εγώ και η Λουκία είμαστε αδελφές ψυχές.
Τόσο που δεν θα είχε σημασία αν είχαμε το ίδιο αίμα ή όχι. Είναι η αδερφή μου και αυτό δε θα αλλάξει ποτέ. Σήμερα της έχουν μείνει δυο μεγάλες ουλές στην κοιλιά, που της θυμίζουν τη δύναμή της. Δεν παραλείπει ποτέ να πει πως ένιωθε τη δική μου αύρα στο πλάι της, που της έδωσε κουράγιο. Εγώ όμως ξέρω ότι από μόνη της είναι από τα πιο δυνατά πλάσματα του κόσμου, γιατί έδωσε τη μάχη της και κέρδισε την ίδια της τη ζωή…